تاثیر دمش و مکش (کنترل فعال جریان) از سطح تحتانی هیدروفویل های زیرسطحی روی ضرایب پسا و برآ در جریان های تراکم ناپذیر

مطالعه ی آئرودینامیک جریان های با اعداد رینولدز پایین به علت کاربردهای خاص نظیر وسایل بدون سرنشین، ربات ها و کاوشگرهای زیرسطحی در ابعاد بسیار کوچک مورد توجه می باشد. لذا در این پایان نامه، اثر دمش و مکش سیال از سطح تحتانی و فوقانی هیدروفویل ها روی کنترل جریان، ضریب برآ و ضریب پسا در جریان های غیرلزج و لزج با اعداد رینولدز 500 و 2000 بررسی شده است. از یک روش پیش شرط توسعه یافته به نام روش پیش شرط توانی و روش عددی حجم محدود جیمسون برای تحلیل جریان های غیرلزج و لزج دائمی تراکم ناپذیر عبوری از هیدروفویل ها استفاده شده است. روش مورد استفاده برای برای همگرایی حل به سوی حالت دائم، روش انتگرال گیری زمانی چهار مرحله ای رانگ-کوتا می باشد. جهت کنترل لایه ی مرزی یک جت دمش (مکش) با پهنای 5/2 % طول وتر در سطح تحتانی و فوقانی هیدروفویل قرار داده و نتایج برای کمیت های مختلف دمش (مکش) نظیر محل جت، نسبت سرعت و زاویه ی دمش (مکش) معرفی شده است. نتایج حاصله نشان می دهد که روش پیش شرط توانی در عین حال که دقت مطلوب و قابل قبولی دارد، سرعت همگرایی را تا حد زیادی افزایش داده و در نتیجه هزینه زمانی محاسبات را تقلیل می دهد. همچنین در جریان غیرلزج، دمش از سطح تحتانی دور از لبه ی حمله و مکش از سطح فوقانی دور از لبه ی حمله، باعث افزایش ضریب برآ نسبت به حالت بدون جت می شود، اما ضریب پسا را نیز افزایش می دهد. در حالیکه در جریان لزج، دمش از سطح تحتانی و فوقانی دور از لبه ی حمله و مکش از سطح فوقانی دور از لبه ی حمله، ضریب برآ و پسا را نسبت به حالت بدون جت به ترتیب افزایش و کاهش می دهد.